Astrologia wedyjska

Dźjotisza (Jyotisha) - Astrologia wedyjska

Dźjotisza to praktykowana aktualnie w Indiach astrologia wedyjska. Prastara nauka indyjska - Weda - zajmuje się nie tylko sprawami duchowymi, ale też sprawami, które tyczą naszego życia i tego, jak żyć, aby być szczęśliwym. Sprawy polityczne, technika, kultura, astrologia, a także medycyna - to dziedziny wiedzy, które każdy interesujący się duchowym rozwojem człowiek powinien znać i mieć o nich pojęcie. W duchowym rozwoju wcale nie chodzi o to, aby wyrzucić telewizor, zrezygnować z kupowania gazet, czy też nie słuchać żadnych wiadomości o własnym kraju czy świecie. Człowiek duchowo rozwijający się powinien mieć pojęcie w jakim świecie, kulturze i tradycji żyje i powinien umieć wybrać to, co dla jego rozwoju świadomości jest najlepsze. 

Weda (Veda) nazwana jest Nauką Światła, a nauka i technika wedyjska ma tradycję historyczną ponad 5-6 tysięcy lat. Weda to nauki Himalajskich - Indyjskich Mistrzów Mądrości i wedle tradycji hinduskiej oznacza podstawową wiedzę i prawdę. Starożytni mędrcy Indii zajmowali się omawianiem tradycyjnej astrologii wedyjskiej i jest to część wiedzy świętych pism Wedy, która zawiera także takie nauki jak ajurweda, wastu (architektura) i joga. Indyjska astrologia jest ścieżką samopoznania prowadzącą do zrównoważenia naszych materialnych i duchowych potrzeb. Bardzo mocno nawiązuje do pojęć karmy i reinkarnacji. 

Według nauk wedyjskich Bóg (Archanioł) - Brahman, który żył w błogości w Świecie Duchowym, z własnego światła stworzył nas czyli dusze zwane Dźiwa (Jiva), które żyły jak promyki jego światła zupełnie nieświadome, nieaktywne i niezróżnicowane. Z czasem jednak dusza została ożywiona i zróżnicowana, a my jako dusze rozpoczęliśmy życie w materialnym świecie pod wpływem otaczającej nasze ciała i wszechświat potęgi Boga. Zadziało się tak dlatego, że celem materialnego życia na tym świecie jest uczestnictwo w tym boskim dramacie istnienia i ciągła nauka - wszystko pod kontrolą i ku przyjemności Boga Śiwa. Cały Wszechświat stworzył Brahma zgodnie z autorytetem i wytycznymi wyższych form Boga Śiwa i cała wiedza Wed została przekazana człowiekowi, aby się uczył i doświadczał życia. Jedną z części wiedzy przekazanej przez Boga Brahma stanowi Astrologia. To Brahma przekazał wiedzę o astrologii swoim synom, a oni przekazali ją swoim uczniom Vyasadeva i Paraśara, którzy zapisali ją w księgach wedyjskich. Aż do dnia dzisiejszego astrologia na Dalekim Wschodzie jest przepojona religijnymi odniesieniami, a cztery filary religii to: Prawdziwość (Satya), Litościwość (Kszama), Czystość (Śuddhi) ciała, zdrowia, w jedzeniu, myśleniu, mówieniu i Surowość obyczajów.

Za ojca współczesnej popularnej astrologii indyjskiej uważa się starego mędrca Paraśara Muni, który żył 1500 lat przed erą chrześcijańską i był jednym z pierwszych astrologów wykonujących horoskopy urodzeniowe ludziom wszystkich kast. Specjalizował się w astrologii medycznej, a kopie jego manuskryptów znajdują się w Indiach. Paraśara jest również autorem pięknych ezoterycznych hymnów poświęconych Ryg Wedzie, które były mantrami na cześć bóstw planet. Innym ważnym astrologiem, żyjącym w tamtych czasach był Ranawira, który specjalizował się w astrologii porównawczej, kobiecej oraz psychologicznych aspektach astrologii. Astrologia wedyjska kładzie nacisk na psychologiczne poznawanie charakteru człowieka, ale ma także charakter bardzo prognostyczny, gdyż wskazuje dobre okresy w życiu, ostrzega przed niebezpieczeństwami.

Dżjoti (Jyoti) to znaczy światło lub gwiazda. Dźjotisza jest starożytną nauką, która uczy jak odczytywać układ planet i gwiazd na nieboskłonie. Cała astrologia czy raczej i astronomia wedyjska należy do tak zwanej Wedangi – członów czy składników Wedy. Dzięki niej możemy poznać siebie, swą przyszłość i przeszłość, dowiedzieć się jak pasują do siebie dwie osoby i na jakich polach mogą wystąpić między nimi konflikty. Dżjotisza może odpowiedzieć (praśnam) na każde pytanie biorąc pod uwagę dokładną datę jego powstania oraz podpowiada czas rozpoczęcia ważnych wydarzeń, by ich rezultat okazał się pomyślny. Od wieków wielcy królowie i politycy korzystali z astrologii w podejmowaniu decyzji dotyczących życia własnego i współpracowników. W starożytności głównie królom i książętom służyli astrologowie posiadając także wieże do obserwacji astronomicznych i pomiarów. 

Energia Księżyca (Ćandra) jest energią, na którą główny nacisk kładzie Dżjotisza. Księżyc jest bowiem planetą osobistego szczęścia, satysfakcji, związków z otoczeniem, ale i też planetą ego. Zachodnia astrologia bardzo bazuje na Słońcu, astrologicznie, planecie związanej z naszą jaźnią, duszą. Na tak zwanym Zachodzie, czyli u nas, osoba zapytana o znak zodiaku poda znak położenie Słońca, a w Indiach znak położenia Księżyca. Analiza astrologiczna rozpoczyna się od planety najszybszej jaką jest Księżyc, a kończy na najwolniejszej planecie jaką jest Saturn z dodatkiem niewidzialnych Rahu i Ketu. Współcześnie w Indii bardzo duży jest wpływ zachodniej astrologii ptolemejskiej (Nirajana), a czysto wedyjska astrologia naukowa (Sajana) jest raczej mało spotykana w praktyce. Nirajana to opieranie się na znakach-gwiazdozbiorach z czasów Ptolemeusza, bez uwzględnienia faktu precesji, który uwzględnia naukowa Sajana.

Współczesna Astrologia Indyjska różni się od astrologii zachodniej tym, że używa zodiaku stałego gwiazdowego (syderycznego, nirajana), to znaczy ustala położenie znaków zodiaku w oparciu o pozycję zajmowaną przez poszczególne gwiazdozbiory ptolemejskie. W czasach Ptolemeusza (II w e.ch.) położenie znaków zodiaku, odpowiadało mniej więcej rozmieszczeniu poszczególnych gwiazdozbiorów. Na skutek powolnego pochylania się osi Ziemi, licząc pozycję zodiaku od Słońca względem Ziemi, występuje jego przesunięcie o około 1/60 stopnia rocznie. Aktualnie względny, ruchomy, zachodni zodiak tropikalny jest przesunięty względem stałego o około 23 stopnie. Stwarza to możliwość, różnego rozmieszczenia planet w zodiaku syderycznym i zachodnim.

Ptolemejskie wpływy na naukę Indii spowodowały stosowanie dziś dość powszechnie gwiazdozbiorów stałych, ptolemejskich, chociaż wiadomo, że 5-6 tysięcy lat temu punkt Barana (początek zodiaku) wypadał gdzieś w gwiazdozbiorze Bliźniąt, z uwagi na precesję, a nazwy gwiazdozbiorów solarnych w ich dzisiejszym kształcie nie istniały bo wprowadził je dopiero Ptolemeusz Klaudiusz (ok. 100-168 e.ch.) i po jego śmierci dotarły dopiero do Indii. Przypisywanie współczesnej astrologii indyjskiej wedyjskości i naukowości jest sporą przesadą z uwagi na wiele elementów ptolemejskich i śmieszne zatrzymanie się na stanie nieboskłonu z jego czasów bez uwzględniania zjawiska precesji i odniesienia do owego wedyjskiego widoku niebios z czasów Pana Kryszny, gdyby się na wedyjskości rzeczywiście oprzeć.

Dźjotisza jest zdecydowanie duchowo-religijną nauką, która wprowadza wiele skomplikowanych pojęć dotyczących aspektów rozwoju duszy, jaźni (atmana). Stara astrologia wedyjska, bardzo naukowa uwzględniała zjawisko precesji i zawsze początek zodiaku liczono od punktu Barana (punkt wiosny), wedle aktualizowanych pomiarów.

Wiedza wedyjska mówi nam, że astronomiczna doba liczona jest zawsze od miejscowego wschodu Słońca. Nauka o Żywiołach, Tattwach też należy do astrologii wedyjskiej podobnie jak nauka o planetarnych godzinach dnia, tak zwanych Horach. W dawnej wedyjskiej astrologii bardzo ważne jest ustalenie żywiołu oraz planety dominującej w czasie urodzenia czy ważnego wydarzenia. Znajomość fazy księżyca czy dokładniej dnia księżycowego, tak zwanego Tithi to także specyfika wedyjskiej astrologii. Tithi to w skrócie kształt fazy Księżyca z dokładnością do jednej doby podczas przybywania księżyca od Nowiu (Anawasja) i podczas ubywania Księżyca po Pełni (Purnima). Sam dzień Nowiu czy Pełni jest zawsze 15 Tithi odpowiedniej połówki drogi księżycowej. Dobowy przyrost czy ubywanie sierpa księżycowego w kolejnych dniach wyznacza liczbę fazową Księżyca, czyli Tithi – to tyle w przybliżeniu dla zapoznania z tą wedyjską ideą. 

Współcześnie astrologia hinduska – powedyjska posługuje się w istocie podwójnie innym zodiakiem niż ten, którego używają astrologowie zachodni. Na zachodzie astrologia bazuje na zodiaku słonecznym, opartym na związkach ziemi i słońca. Hindusi używają zodiaku syderycznego i to opartego na znakach księżycowych, na związku księżyca i ziemi. Znaki wedyjskie księżycowe nazywają się NAKSZATRY i jest ich 27. Słowo to jest wieloznaczne, a między innymi oznacza również gwiazdozbiór. Podobnie jak w astrologii zachodniej, każdy znak, czyli każda NAKSZATRA daje urodzonemu w jej władaniu człowiekowi charakterystyczne cechy osobowości, pewne zróżnicowane jakości psychologiczne, dążenia duchowe etc. Dodatkowo ptolemejski punkt początku gwiazdozbioru Barana jest fatalnie przesunięty, bo przestano uwzględniać precesję i przesuwanie ekliptyki względem równika niebieskiego. Może to dawać duże rozbieżności i powoduje, że system staje się coraz mniej naukowy a coraz bardziej rozmija się z wedyjskim oryginałem!

Mitologicznie 27 NAKSZATR i ich nazwy odpowiadają żonom staroindyjskiego Boga Księżyca - Ćandradewa. Piękna legenda opowiada, jak Ćandra Bóg–Anioł Księżyca poślubił 27 uroczych córek mędrca Dakszana, a po pewnym czasie szczególnie mocno pokochał najładniejszą z nich Rohini i zaczął poświęcać jej więcej czasu niż pozostałym żonom. Zazdrosne siostry zwróciły się z płaczem do swojego ojca, aby ten przeklął ich męża. Riszi rzucił na Ćandrę klątwę, zgodnie z którą miał on przez 15 dni umierać, aby w ostatnim dniu całkiem zniknąć. Ćandra zachorował i zaczął gasnąc w oczach. Zapłakana kochająca Rohini w ostatniej niemal chwili, przekonała siostry, aby poprosiły ojca o odwrócenie klątwy. Niestety było już za późno i Dakszan mógł jedynie zmienić klątwę. Ćandra przez 15 dni w miesiącu miał gasnąć, a przez kolejne 15 dni rosnąć aż do pełnego blasku. W ten sposób dawni Hindusi alegoryzowali czy mitologizowali sobie cykle faz Księżyca, a przy okazji łatwo zapamiętać bieg kolejnych Tithi. Aby stać się znawcą astrologii indyjskiej trzeba poznać ze szczegółami Wedy i hinduską mitologię, filozofię i kosmologię oraz tajniki astronomii. NAKSZATRY są bardzo ciekawe i wykazują wiele podobieństwa do tego, co wiadomo z zachodniej astrologii lunarnej. Można powiedzieć, że astrologia hinduska tak czy owak jest lunarna z uwagi na 27 znaków księżycowych, które bardzo łatwo nałożyć na znaki solarne, gdyż mają wspólny początek. Wychodzi po 2 i ¼ Nakszatry na jeden znak solarny (Rasi).

Wedyjską astrologię charakteryzuje duża ilość technik interpretacji horoskopu urodzeniowego. Przykładowo Daśas dostarcza narzędzi do dość precyzyjnego przewidywania nadchodzących trendów, zmian i wydarzeń w życiu człowieka. Astrolodzy wedyjscy głębiej dostrzegają to co spotka w życiu właściciela horoskopu. W tradycyjnej astrologii wedyjskiej gwiazdy stałe i ich konstelacje odgrywają większą rolę niż w astrologii zachodniej. Rozmieszczenie 27 podstawowych gwiazd stałych w horoskopie jest dość głęboko analizowane podczas jego interpretacji. Bada się ostatecznie od 70 do nawet 120 gwiazd stałych! Horoskop w astrologii wedyjskiej ma kształt kwadratu i jest wyliczany dla siedmiu świętych planet od Słońca do Saturna i dwóch niewidzialnych planet księżycowych: Rahu i Ketu. Istotne są wyliczenia tak zwanej HORA – godzin planetarnych, których bieg rozpoczyna się o wschodzie Słońca! Tabela pokazuje bieg Horas w kolejności w jakiej przemierzają planety od wschodu słońca w sobotę, ale też w inne dni, bo kolejność pozostaje stała acz w dół od każdej rozpoczynającej planety i dalej od Saturna znowu w dół.

Saturn – Śani – rozpoczyna dzień w sobotę – Mantra: Om Śanaye Namah!

Jowisz – Guru – rozpoczyna dzień w czwartek – Mantra: Om Gurawe Namah!

Mars – Mangala – rozpoczyna dzień we wtorek – Mantra: Om Mangalaya Namah!

Słońce – Surya – rozpoczyna dzień w niedzielę – Mantra: Om Suryaya Namah!

Wenus – Śukra – rozpoczyna dzień w piątek – Mantra: Om Śukraya Namah!

Merkury – Budha – rozpoczyna dzień w środę – Mantra: Om Budhaya Namah!

Księżyc – Ćandra – rozpoczyna dzień w poniedziałek – Mantra: Om Ćandraya Namah!

Dla prawidłowego ustalenia godziny planetarnej – Hory – potrzeba pamiętać, że zarówno dzień jak i noc dzieli się na 12 równych odcinków czasu. Oznacza to, że latem hora dzienna jest długa a hora nocna krótka, zaś zimą odwrotnie, bo 1/12 dnia to zimą ledwie 40 minut, zaś 1/12 nocy to i ponad 1,5 godziny zegarowej wypadnie. Jeśli takie wyjaśnienie nie jest oczywiste, to znaczy że rozumiemy dlaczego sporo czasu wymaga na opanowanie astrologii wedyjskiej! Bieg planet przykładowo w środę za dnia jest następujący: budha – ćandra – śani – guru – mangala – surya – śukra – budha – ćandra – śani – guru – mangala! Noc rozpoczyna kolejna planeta: surya i mamy kontynuację przez kolejnych 12 równych części nocy, a czwartek od wschodu słońca rozpoczyna znów planeta guru, czyli Jowisz.

Astrologia wedyjska podobnie jak współczesna astrologia indyjska nie bierze pod uwagę planet zewnętrznych, chociaż Uran (Urnah) prawdopodobnie był znany pradawnym mędrcom. Uzasadnia się, że planety poza Saturnem nie wpływają w ogóle na losy jednostek, a jedynie co najwyżej na całą planetę lub cywilizację i to w niewielkim stopniu. Wyjaśnia się także, iż wpływy obiektów niewidzialnych układają się w dwie siły znane jako Rahu i Ketu – odpowiednio Głowa Smoka i Ogon Smoka Niebieskiego. Współcześnie analiza Rahu i Ketu ogranicza się jednak zwykle do ich postaci węzłów księżycowych i zachodniej astrologii w tym względzie. Prawdopodobnie, pomimo badania znaków ptolemejskich to jednak pomijanie planet zewnętrznych poza Saturnem (Uran, Neptun, Pluton) daje bardziej sensowne wyniki w analizie horoskopów urodzeniowych, jako że wiedza intuicyjna o planetach niedawno odkrytych nie miała nawet jak być sprawdzona doświadczalnie w przeciągu setek czy tysięcy lat obserwacji. Pluton od odkrycia nawet jednego obiegu wokół Słońca nie wykonał – to i nie można nawet jednego obiegu podsumować. Działanie archetypowe planet do Saturna ma za sobą długą tradycję i można powiedzieć że poprzez obserwacje jest dobrze udokumentowane, nawet jak dalej nie do końca wiadomo naukowo jak się ten wpływ rzeczywiście odbywa. Fizykalny wpływ Księżyca oraz Słońca na życie na Ziemi bywa jednak przedmiotem wykładu na studiach astronomicznych.

Typowa kolejność opracowywania planet odpowiada panowaniu planet nad kolejnymi dniami tygodnia w ich ustalonym wedyjskim porządku: niedziela – Słońce, poniedziałek – Księżyc, wtorek – Mars, środa – Merkury, czwartek – Jowisz, piątek – Wenus, sobota – Saturn. Każda planeta rządząca całą dobą wedyjską jest planetą panującą od wschodu słońca w danym dniu, a człowiek urodzony w nocy przykładowo z czwartku na piątek jest zawsze pod władzą Jowisza, rządzącego czwartkiem od wschodu słońca włącznie z następującą po dniu nocą, aż do piątkowego wschodu słońca, kiedy nad kolejną dobą obejmuje władzę Wenus! Tak planety rządzą i całą dobą i jeszcze konkretnymi horami w ciągu każdej doby. Za początek doby przyjmuje się ściśle moment kiedy tarcza słońca zaczyna się wyłaniać, a nie kiedy się już cała wyłoni albo kiedy wychodzi jej środek ponad horyzont, co jest bardzo istotne dla ustalenia zjawisk i często dyskutowane w środowisku astro-specjalistów.

Energia czy też tak zwany bieg żywiołów – Tattwas – także liczony zawsze z rozpoczęciem wedyjskiej doby od wschodu słońca to przez kolejne 24 minuty po kolei: eter (akaśa) – wiatr - ogień – woda – ziemia. Pięć żywiołów po 24 minuty to daje dokładnie 2 godziny zegarowe. Cykl się znów powtarza, a każde kolejne dwie godziny są w ajurwedzie związane z innymi systemami czy narządami wewnętrznymi organizmu. System wedyjski wymaga dokładnej znajomości czasu miejscowego, ale w starożytności pomiary czasu były na bardzo wysokim astronomicznym poziomie. Dokładnie w czasie wschodzenia i w czasie zachodzenia słońca czy księżyca wykonuje się rozmaite rytuały, stąd obserwacja tych momentów jest bardzo ważna i istotna. Dość powiedzieć, że tradycyjna doba wedyjska podzielona jest na 30 godzin po 48 minut każda zwanych Muhurtami lub na 60 Tattwas właśnie (bo 2x24 minuty daje 48 minut). Opanowanie miar czasu i sposobów ich wyliczania to podstawa bez której nie ma sensu brać się za jakieś interpretacje horoskopów, bo najpierw trzeba się nauczyć myśleć po wedyjsku!

Astrologia wedyjska bazuje na prawie karmy, które mówi, że sposób życia w poprzednich wcieleniach ma istotny wpływ na życie doczesne. Dżjotisza przywiązuje również znaczną wagę do rozwoju duchowego człowieka. Ciało człowieka składa się z materii i umysłu. Materia przejawia się w formie energii żywiołów: ziemi, ognia, powietrza, wody i eteru. Człowiek w każdej chwili zmienia swoje ciało, manifestując się jako młodzieniec lub starzec. Ukryty w ciele duch jest ponad ciałem i w chwili śmierci człowieka przenosi się do innego ciała. Nie jest to powód do rozpaczy ponieważ nowe życie może być lepsze. Astrolog wedyjski powinien rozumieć tę filozofię ponieważ jest ona obecna w horoskopie urodzeniowym. Ściślej zapis horoskopu urodzeniowego to obraz karmana przyniesionego z poprzednich wcieleń. Można poszukać jakie przeszkody się mogą pojawić i jakie perspektywy najlepiej rozwijać, co trzeba pokonywać i przezwyciężać aby się rozwijać. Celem życia człowieka jest pozbycie się karmy, tak dobrej jak i złej. W ten sposób uwalniamy się od ponownych narodzin i śmierci, i powracamy do świata duchowego, przepełnionego szczęściem i miłością. W celu łatwiejszego przejścia do tego stanu Weda proponuje Mahamantry, takie jak Gayatri – główna wedyjska Mahamantra rozpuszczająca karmana z pomocą światła. Jogin to osoba z karmą “ani dobrą ani złą”, ale taki stan trzeba sobie wypracować, czasem przez kilka wcieleń!

We współczesnych Indiach astrolodzy nadają imiona nowonarodzonym dzieciom, zgodnie z pozycją Księżyca w horoskopie, aranżują małżeństwa, przypisują talizmany, kamienie, herby, święte mantry, by zrównoważyć negatywne oddziaływanie planet. Do wykonywania tych odpowiedzialnych funkcji wymagana jest kilkunastoletnia nauka astrologii w specjalnych szkołach.

ŻYWIOŁY 12 ZNAKÓW SŁONECZNYCH

Zgodnie z tradycją ezoteryczną cztery podstawowe żywioły w przyrodzie: Ogień, Ziemia, Powietrze i Woda, ożywiają nasze ciało i duszę. W horoskopie urodzeniowym są one reprezentowane przez 12 bazowych modeli energetycznych zwanych solarnymi znakami zodiaku. Do poszczególnych żywiołów przynależą następujące znaki zodiaku:

Agni - Ogień: Baran, Lew, Strzelec

Prithiwi - Ziemia: Byk, Panna, Koziorożec

Waju - Powietrze: Bliźnięta, Waga, Wodnik

Apas - Woda: Rak, Skorpion, Ryby

Znaki Ognia i Powietrza reprezentują aktywną, apollińską energię męską. Znaki Wody i Ziemi reprezentują dionizyjską, bierną energię płci pięknej. Kolejne cztery żywioły w znakach solarnych dają tak zwany czwór-miesiąc, jedną trzecią roku, a w każdej takiej trzeciej części roku zaleca się kilkudniowe praktyki duchowe intensywnego typu. Zawsze w religiach objawionych wypadają jakieś trzy większe święta w roku, co jest odbiciem tego astrologicznego, kosmicznego prawa czwór-żywiołu.

JAKOŚCI ZNAKÓW SŁONECZNYCH (RASI)

Znaki dzielimy również na Kardynalne, Stałe i Zmienne.

Znaki Kardynalne: Baran, Rak, Waga i Koziorożec symbolizują działanie skierowane na cel.

Znaki Stałe: Byk, Lew, Skorpion i Wodnik stabilizują rzeczywistość.

Znaki Zmienne: Bliźnięta, Panna, Strzelec i Ryby posiadają umiejętności adaptacyjne i nastawione są na częste zmiany.

FAZY ROZWOJU

Poszczególne znaki zodiaku, począwszy od równonocy wiosennej czyli znaku Barana, symbolizują kolejne etapy rozwoju człowieka. Ich znaczenie przedstawia się w formie archetypowych symboli, czyli opisując typowe sytuacje z życia ludzi, odpowiadające poszczególnym znakom. Symbolika archetypów zazwyczaj przedstawia treści zawarte w nieświadomości zbiorowej ludzi. Archetypowy charakter solarnych znaków zodiaku uzasadnia ich podobieństwo znaczeniowe do domów w horoskopie. Z punktu wiedzy wedyjskiej i jogi należy zwrócić uwagę na analogię znaków słonecznych – Rasi - do płatków lotosu Anahata w sercu oraz lotosu Gurućakry na szczycie głowy. Oba lotosy mają 12 płatków i 12 bidźa mantramów, czy 12 promieni energii, co bardzo dobrze oddaje analogię do 12 słonecznych znaków zodiaku.

ASPEKTY POMIĘDZY ZNAKAMI

Planety ogniskują energię znaku, w którym przebywają, "aspekty planet " odzwierciedlają również relacje energetyczne pomiędzy znakami zodiaku.

Trygon - 120°. Energie znaków tego samego żywiołu w pełni z sobą harmonizują.

Sekstyl - 60°. Fazy Wody i Ziemi oraz Powietrza i Ognia są komplementarne.

Kwadratura - 90°. Pogodzenie energii tych znaków jest możliwe, ale ich integracja wymaga wysiłku i czasu.

Energie znaków reprezentujących te same jakości wynoszą: 90° i 180° i są nieharmonijne.

NAKSZATRAS - ZNAKI KSIĘŻYCOWE

SYSTEM PTOLEMEJSKI (Gwiazdozbiorowy, Współczesny Indyjski)

Aświni – 13-27 kwietnia

Bharani – 27.IV – 11.V

Krittika – 11-25.V

Rohini – 25.V-8.VI

Mrgaśira – 8-21.VI

Ardra – 21.VI – 5.VII

Punarwasu – 5-19.VII

Puśja – 19.VII – 2.VIII

Aśleśa – 2-16.VIII

Magha – 16-30.VIII

Purwa Falguni – 30.VIII – 13.IX

Uttara Falguni – 13-26.IX

Hasta – 26.IX – 10.X

Ćaitra – 10-23.X

Swati – 23.X – 6.XI

Waiśakha – 6-19.XI

Anuradha – 19.XI – 2.XII

Dźjesztha – 2-15.XII

Mula – 15-28.XII

Purwa Aśadha – 28.XII – 11.I

Uttara Aśadha – 11-24.I

Śrawana – 24.I – 6.II

Dhaniszta – 6-19.II

Śatabhiszek – 19.II-4.III

Purwa Bhadra – 4-17.III

Uttara Bhadra – 17-31.III

Rewati – 31.III-13.IV

RASI – Zodiak Solarny (Sajana i Nirajana ma takie same nazwy znaków ale inne daty)

Baran – Meśa

Byk - Wrśabha

Bliźnięta - Mithuna

Rak – Karka/tha

Lew – Simha (Sinha)

Panna – Kanja (Kanyaa)

Waga - Tula

Skorpion (Niedźwiadek) - Wrśćika

Strzelec - Dhanus

Koziorożec – Makara

Wodnik – Kumbha

Ryby – Mina (Meena)

TATTWAS – ŻYWIOŁY

AKAŚA – Eter, Duch, Przestrzeń, Kosmos

WAYU – Wiatr, Powietrze

AGNI – Ogień

APA – Woda

PRTHIWI - Ziemia

Zapraszamy na warsztaty Królewskiej Radża Jogi 

http://radza-joga.blogspot.com/p/warsztaty.html

© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: radza-joga.blogspot.com